کاسیان

کاسیان یکی از کهن ترین اقوام ساکن در ایران بوده اند که نامشان نخستین بار در حدود 2100 پ. م در نوشته های کوتیک این شوشینک شاه اوان یاد شده است.

جایگاه نخست این مردم احتمالا در بخش بالای دره ی رود دیاله یعنی شرق و شمال اشنونا در حدود لرستان کنونی و جنوب غربی کوهستان ابرسن ( زاگرس ) بوده است. آنان در مرز میان ماد و ایلام و شاید سراسر ناحیه مرکزی ایران و کرانه های دریای کاسپیان ، می زیسته اند. نام برخی از خدایان این مردم ایرانی است و برخی از پژوهشگران آنان را هندوایرانی می دانند.

از میانه ی سده ی 18 پ. م کاسیان به میانرودان دست اندازی نمودند و به تدریج تا آغاز سده ی 16 پ. م، خاندان نخست شاهان بابل یعنی جانشینان حمورابی را سرنگون کردند و پادشاهی بر مرکز و شمال میانرودان را در دست گرفتند. نواحی جنوبی میانرودان نیز در میانه ی 15 پ. م به دست کاسیان گشوده شد. به این ترتیب سراسر میانرودان همراه با بخش های گسترده ای از کوهستان ابرسن ( زاگرس ) و شاید ایران غربی، به دست کاسیان زیر فرمان یک دولت قرار گرفت و به زبان کاسی این سرزمین را کاردونیاش می نامیدند. 

در سده های 15 و 14 پ. م روابط نزدیک و ازدواج های خانوادگی در بین شاهان و شاهزادگان دربارهای شرق باستان رواج داشت. در سده ی 13 پ. م رفته رفته نبردها و درگیری های بین کاردونیاش با همسایگان ایلامی و آشوری آن روی داد و ادامه یافت تا آنکه در 1157 پ. م بابل بر دست ایلامیان گشوده شد و در پایان سده ی 12 پ.م کاسیان بار دیگر به اعماق کوهستان ابرسن رانده شدند. نام مردم کاسی و کاردونیاش تا سدهی 9 پ. م در متون میانرودان یاد شده است. امروزه نیز نام آنان هنوز بر دریای کاسپیان و شهر قزوین و شهر کاشان باقی است. 

برچسب‌ها: باستان , ایلام , بابل , کاسی من صدایت میزنم...